Kabul
“ben iyiyim, iyiyim, ama bazen saçlarımı taradı arsız gölgeler, peşimde taklalar atan neşeli
güvercinler var yani, neden ağlayayım.
tanısaydım biraz belki hiç de ağlamazdım, silmezdim hiçbir hayaleti kulaklarımdan, bana
bakmayın, bakın yolun ağır ağır kıvrılışına-günler var ki anlamıyorum olup biteni, yine de
bırakmasalar beni, çok ağlıyorum, elimden tutsa artık sakin bir yılan gözlerinde tanrılar olan.”
Emre Barca’nın ilk şiir kitabı “Kabul” unutulmuş rüyaların, kaybolan insanların,
yersiz umutların dünyasından çocukluğun tuhaf gecelerine, gündüzlerin amansız
çirkinliğine çağırıyor bizi. Öz elleriyle gözlerini çıkartan Oedipus’un dere tepe
yürüyüşüne, Hallac-ı Mansur’un darağacındaki duasına bir selam, sesten
mürekkep bir armağan.